Hartsbewustzijn en zelfliefde
Ik (Jacquelien) heb net een ademsessie achter de rug met mooie en waardevolle inzichten en alweer voel ik de onrust en drang. Wat kan ik hier mee en hoe dan? Wat is het volgende wat ik kan doen? Door de ademsessie voel ik nog de rust in mijn hart en ineens wordt het helder. Ineens zie ik je je in je volheid voor me staan, mijn opjager. Ik ken je, want je bent één van de gezichten van mijn criticus. Degene die het nooit genoeg vindt wat ik doe en me influistert dat ik me moet verantwoorden als ik even niets doe. Degene die er wat van vindt als ik tijd en ruimte neem voor mezelf en me er dan aan herinnert wat ik nog te doen heb.
Ik voel je in mijn hoofd als onrust en in mijn lijf als een soort opgejaagdheid. Ik ben blij dat ik je nu zo duidelijk zie en dat ik naar je kan kijken. Je bent al heel lang bij me, maar je leefde altijd in de verborgenheid, achter de schermen. Toch was je vaak aanwezig en nam regelmatig de leiding. Je moet dit… je moet dat… je moet dat gedaan hebben dan pas… zat je vaak in mijn oor te roepen. Je wilt me nu alweer op laten staan en iets laten doen terwijl ik nog aan het nagenieten ben van mijn mooie ademsessie.
Open hart
Ik ga er nu niet in mee en blijf je aankijken met mijn hart open. Daar word je ongemakkelijk van en weet niet goed wat je nu moet doen. Ineens besef ik dat Liefde niet jouw terrein is, want je bent ontstaan uit angst, uit tekort, uit schaarste, uit gebrek aan… Dat is het gebied wat je goed kent en waar je je thuis voelt. Het is vertrouwd en angst is jouw voeding. Je probeert je nog even groter te maken door nog harder te roepen dat het echt niet goed komt als… Maar ik blijf je liefdevol aankijken en laat me niet meeslepen in je angstscenario. Ik weet dat dit is wat je echt gelooft en me probeert te helpen door me steeds weer op te jagen. Als je dit doet dan komt het goed… Het was ook nodig, want je bent ontstaan op het moment dat ik mijn hart heb gesloten voor mezelf en de verbinding met mijn innerlijke kompas niet meer kon voelen.
Door de angst en onveiligheid en alles wat ik heb meegemaakt voelde ik geen duidelijke sturing meer in mezelf. Door de leiding vanuit mezelf te missen liet ik mee meenemen door overtuigingen, gedachten en gewoonten van anderen. Liet ik me afleiden en verleiden door alles wat de buitenwereld deed en vond. Maar nu, nu kan ik mijn hart openhouden voor mezelf en naar je kijken. Doordat ik je nu liefdevol kan blijven waarnemen en kan accepteren dat je er bent word je kleiner en kleiner. Uiteindelijk kom je tot rust en wordt je stem stiller. Ik zie dat je moe bent en graag wil ontspannen, maar niet weet hoe.
Opjager wordt kleiner
Het is goed zeg ik dan. Dank je wel dat je er was en ik snap je bedoeling, want doordat je me hebt opgejaagd heb ik veel over mezelf, anderen en de wereld kunnen leren, ervaren en realiseren. Alleen had ik bijna geen tijd om er echt van te genieten en de ervaringen te verwerken. Het volgende diende zich alweer aan. Je mag gaan ontspannen zeg ik nog eens, want ik laat de liefde voor mezelf stromen en ben weer verbonden met mijn innerlijke kompas en mijn innerlijke drive. Niet vanuit moeten of omdat ik denk dat het er niet is, maar vanuit een diep verlangen om mijn rijkdom aan liefde en ervaringen te delen. In mijn eigen ritme.
Langzaamaan voel ik de opjager nog kleiner worden en de stroom van liefde naar mijn buik toenemen. En zeg tegen de opjager We zijn niet afgescheiden van elkaar. We hebben wel lang afgescheiden van elkaar gehandeld, maar laten we elkaar vinden in het hart en samenwerken als bondgenoten.